ANNE MIEKE VERMEULEN 

De geschiedenis lijkt gestold in steen. De straat ligt verstild in het zachte licht van de zomerzon. Het is de stilte van een ogenblik, door de kunstenaar vastgelegd.

Huiselijke geluiden klinken uit de open ramen.  Grootstedelijk verkeersgedruis vibreert op de achtergrond. Tramgeklingel overstemt het geraas.Toeristen passeren de wandelaar. Zij brengen een kortstondig bezoek aan dit historische stadsdeel. De wandelaar staat langer stil bij het verleden van deze plek. Hij bedenkt hoe, temidden van de velden, Delfts haven en kolonie is ontstaan.

Bier en laken vonden van hier hun weg naar zee en verder. Haring- en walvisvissers voeren uit. De VOC had er zijn zeemagazijn en de werf waar schepen werden gebouwd, die de wereldzeeën bevoeren. Door de straat liepen handelaren druk gebarend langs het water dat beide havens nog verbond. Zakkendragers kwamen aandraven op het geluid van de bel, dat opklonk van het gildehuis, omdat een schip gelost moest worden. Een vissersjongen laveerde gehaast tussen hen door. Was het Piet Heyn, die voor het eerst met zijn vader uit zou varen?

De haven werd getroffen door overstromingen, geplunderd door Hoekse troepen, in de as gelegd door de Spanjaarden en beknot in haar rechten door moederstad Delft. Tijdens de Bataafse revolutie werd zij zelfstandig en een stad. Maar de VOC was opgeheven, de haven verzandde, het jonge stedeke verarmde en werd opgeslokt door de steeds machtiger buur. Doch zij overleefde het bombardement en bood de grootstad haar restje historie.Nu ligt zij daar als een rudiment van dit roemruchte verleden, stil en vervreemd van de bonte verscheidenheid en het rumoer van de moderne stad rondom.

De wandelaar kuiert traag verder en ziet hoe na opkomst en verval een nieuw leven is opgebloeid, waarbinnen de historie zich krampachtig handhaaft.